Collectie

De kern van de collectie van Museum De Buitenplaats wordt gevormd door realistische en figuratieve kunst uit Nederland rond 1945. Het echtpaar Jos en Janneke van Groeningen nam het initiatief tot het verzamelen van deze kunst. Hiermee leverden zij een belangrijke bijdrage aan de hernieuwde acceptatie van figuratieve kunst in ons land. Het echtpaar verzamelden onder meer schilderijen en tekeningen van Fons Bemelmans, Rien Beringer, Michael Reynolds, Mathijs Röling, Piet Sebens, Martin van Waning en Nicholaas Wijnberg. Daarnaast voegden zij sculpturen toe van onder meer Margriet Barends, Guus Hellegers, Charlotte van Pallandt en Eja Siepman van den Berg. De collectie bevat tot slot ook grafiek, waaronder zeefdrukken van Kenne Gregoire. Werken uit de collectie zijn regelmatig als onderdeel van de wisselende presentaties in het Museumpaviljoen te zien. De Museumtuin herbergt een deel van de beeldencollectie van het museum.

Het woonhuis van het echtpaar van Groeningen, het zeventiende-eeuwse Nijsinghhuis, werd onderdeel van de collectie toen Groninger realisten diverse wanden in het huis voorzagen van wandschilderingen. Kunstenaars als Matthijs Röling, Wout Muller, Clary Mastenbroek, Olga Wiese en Pieter Pander kregen de ruimte om hun fantasie de vrije loop te laten.Het Nijsinghhuis is in de vorm van een rondleiding te bezoeken.

Een selectie van de collectie van Museum De Buitenplaats is digitaal te bewonderen via drentsemusea.nl.

Meer leren over de collectie van Museum De Buitenplaats? In 2015 verscheen de catalogus De collectie. Een dierbaar bezit met hierin bijdragen van Eric Bos, Feico Hoekstra en Jan Torringa. Daarnaast bevat deze catalogus een overzicht van de hoogtepunten uit de collectie van Museum De Buitenplaats. De catalogus is te koop in de Museumwinkel.

Hoogtepunten uit de collectie

Charlotte van Pallandt, Albert Termote, 1985, collectie Museum De Buitenplaats

Een aantal beelden beeldbouwster Charlotte van Pallandt (Arnhem 1898 – Noordwijk 1997) behoren tot de collectie van Museum De Buitenplaats, waaronder dit beeld van beeldhouwer Albert Termote, haar leermeester bij wie ze beeldhouwlessen volgde. Van Pallandt liet zich weinig leiden door kunststromingen of modes en creërde met haar oeuvre een eigen stijl. Kenmerkend voor haar stijl is de grote variëteit van oppervlaktestructuren. De huid van het beeld is soms glad gepolijst, soms vol knobbels en gaten en is nooit een letterlijke weergave van de werkelijkheid. Het beeld nodigt uit tot interpretatie, want waarom heeft Van Pallandt ervoor gekozen om de man op deze manier te portretteren? Het beeld lijkt een verhaal te vertellen met haar compositie van verschillende structuren.

Michael Reynolds, Petruta, jaartal onbekend, collectie Museum De Buitenplaats

De collectie van Museum De Buitenplaats bevat een groot aantal werken van kunstenaar Michael Reynolds (Brighton, Engeland 1933 – Groningen 2008). Met een degelijk vakmanschap en een enorme diversiteit in zijn werk onderscheid hij zich van anderen. Zijn onderwerpen variëren van landschappen, stillevens en portretten. Met de laatstgenoemde is hij vooral bekend geworden. Zijn werkwijze getuigt van een symbiose tussen detail en impressie. Reynolds vond namelijk dat vooral het onderwerp detail moest bevatten en de rest ondergeschikt daaraan moest zijn. Dit werk is een portret van zijn muze, Petruta. Bij het portretteren gebeurt er iets tussen schilder en model: het is haast een kwestie van aanbieden en reageren, ten huwelijk vragen en ja zeggen.

Chris Herenius, Gras met worteldraden, 1981, collectie Museum De Buitenplaats (in totaal 12 prenten)

Chris Herenius (Groningen 1943) schildert zijn stillevens met uiterste precisie. Met kleine, fragiele objecten, zoals deze plantjes schept hij een verstilde en poëtische wereld die hij zorgvuldig presenteert. Met de zon fel stralend, kunnen we ons verbeelden hoe de planten in de lente langzaam ontkiemen en ontspruiten uit de grond. De visuele en zorgvuldige observaties van Herenius doen ons beseffen hoe mooi en uniek een simpel grasplantje kan zijn. Het getuigt hoe een kleine observatie kan leiden tot iets poëtisch en heel persoonlijks.

Lidia Palumbi, Piazza Salatto (Pescara), 1991, collectie Museum De Buitenplaats

Lidia Palumbi (Pescara, Italië 1952) haar werk Piazza Salatto is een referentie naar het centrale plein uit haar geboortestad. Een plein is in Italië het podium waar het leven zich afspeelt. Salotto betekent in het Nederlands dan ook salon of woonkamer. De mediabeelden uit Italië ten tijde van de huidige Coronamaatregelen tonen verlaten pleinen. Het laat zien hoe serieus de Italianen de aanpak van het virus nemen, door hun ´woonkamer´ even te ontzien. Piazza Salatto doet ons denken aan deze momenten, maar ook aan het verlangen naar de dromerige sfeer van een verlaten plein op een hete zomermiddag in Italië.